Verordening Brussel II ter
Europese regels ter aanvulling van het Haags Kinderontvoeringsverdrag 1980Kinderontvoeringsrecht binnen de Europese Unie
Wat houdt de Verordening in?
De officiële benaming van de Verordening Brussel II ter, is Verordening (EU) 2019/1111 van de raad van 25 juni 2019 betreffende de bevoegdheid, de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen in huwelijkszaken en inzake de ouderlijke verantwoordelijkheid, en betreffende internationale kinderontvoering (herschikking), en tot intrekking van Verordening (EG) nr. 2201/2003.
Toepassingsgebied Verordening Brussel ii ter
De voor een Internationale Kinderontvoering relevante bepalingen van de Verordening Brussel II ter vormen een aanvulling op de Internationale Verdragen. Doordat de verordening alleen van kracht is tussen lidstaten van de Europese Unie, is de verordening van toepassing bij kinderontvoeringszaken binnen het grondgebied van de Europese Unie. Een groot voordeel van deze aanvulling is dat een uitspraak van de rechter in een lidstaat één op één van toepassing is in de andere lidstaten.
Bevoegdheid
Dankzij de Verordening is het vrij eenvoudig vast te stellen welke rechter mag beslissen over kwesties omtrent de ouderlijke verantwoordelijkheid, zoals bijvoorbeeld een Internationale Kinderontvoering. De rechter van de gewone woonplaats van het kind is in beginsel bevoegd om te beslissen over het kind. De uitzondering is dat de rechter van de werkelijke verblijfplaats bepaald of het kind terug moet dan wel mag blijven.
Regels over de terugkeerprocedure
In aanvulling op het HKOV’80 bevat de Verordening aanvullende regels voor de teruggeleiding van kinderen. In feite scherpt de Verordening Brussel II ter de regeling van het HKOV’80 verder aan. Zo moet een verzoek binnen 6 weken worden beslist, ook in hoger beroep, wat relatief snel is. In een procedure waarbij de Verordening van toepassing is, wordt een kind in beginsel in staat gesteld om te worden gehoord. In Nederland worden kinderen vanaf 8 jaar gehoord door de rechter(s) en krijgen kinderen een bijzonder curator toegewezen die opkomt voor hun belangen.
‘Overrule’ procedure
Op basis van de regels in de Verordening Brussel II ter kan de rechter van de lidstaat van de gewone verblijfplaats worden verzocht om een beslissing tot niet-terugkeer te ‘overrulen’, wat betekent dat de rechter van die lidstaat mogelijk alsnog kan besluiten dat een kind toch moet terugkeren. Is er sprake van kinderontvoering? Wellicht kunt u een beroep doen op een van deze bepalingen.
Nederland is lid van de Europese Unie
De titel zegt het al, Nederland is aangesloten bij de Europese Unie (E.U.). Een van de doelen van de Unie is een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht in stand te houden. Daarbinnen moeten het vrije verkeer van personen en de toegang tot de rechter worden gegarandeerd. Dat doel wordt deels ingevuld door Europese wetten, Verordeningen genaamd, te schrijven waarin deze waarborgen zijn neergelegd. Voor huwelijksaangelegenheden en ouderlijke verantwoordelijkheid is de Verordening Brussel II geschreven. In de tussentijd is deze verordening meerdere malen aangepast en zodoende is inmiddels Vo. Brussel II ter van kracht.
Europees Hof van Justitie
Bij een geschil over de uitleg van een regel afkomstig van een Europees Verdrag kan het Europees Hof van Justitie worden verzocht om uitleg van de inhoud van deze bepaling. Een dergelijk verzoek kan worden gedaan bij het Europees Hof van Justitie in Straatsburg. Het is de hoogste rechterlijke instelling van de Europese Unie.
Het Europees Hof van Justitie is een ander Hof dan het Europees Hof van de Rechten van de Mens, dat in een voorkomend geval een uitleg dient te geven van de bepalingen opgenomen in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (het EVRM).
Verordening versus Verdrag
Een Europese Verordening is een wetgevend instrument van de Europese Unie. Een Verordening heeft een algemene strekking. Zij is verbindend in al haar onderdelen en is rechtstreeks toepasselijk in elke lidstaat. Wat betekent dat zij rechtstreeks recht schept dat in alle EU-lidstaten dezelfde kracht heeft als het nationale recht, zonder dat nationale instanties daarvoor iets hoeven te doen (bron: wikipedia).
Doordat een Verordening rechtstreekse werking heeft, gelden alle bepalingen van de verordening voor de lidstaten. Het is niet mogelijk om bij nationale wetgeving af te wijken van deze regels of daarvan af te stappen. Dit is anders bij een verdrag. Een lidstaat kan zich deels of geheel aansluiten bij een Internationaal verdrag en deze zelfs opzeggen.